دلم که می گیرد می بینم حق با آسمان است که می گرید,ناله می کند,می غرد و می سوزد.خوشا بحالش

چقدر زیبا و دوست داشتنی احساس خود را می گوید.گاهی صاف و زلال چون آیینه و آن گوشه اش یک خورشید

مهربان یا یک ماه قشنگ  که گرما و نورشان هم صداقت دارد و زمانی هم سیاه و ابری و دم کرده و عصبانی و بغضی

که گویی هرگز باز نخواهد شد.واز پس این همه سیاهی نه ماه دیده می شود نه خورشید و ناگهان هق هق گریه

آسمان و ریزش باران.

چقدر این صدا برایم آشناست صدای گریه ی هق هق آسمان را می گویم صدای بارش باران را بارها انرا از اعماق

وجودم شنیده ام.صدایی که رنگ تنهایی داردوبوی فراق و درد و دوری.

گوش کن!!دوباره در دور دست ها آسمان نالید.شاید در جایی دیگر از این شب تاریک بی ستاره عاشق دلخسته ای

غریب تر از من به آسمان چشم دوخته و باران با او هم آوا شده و هم قدم اشکهایش شده است.

حق با آسمان است. باید گریست.باید بارید.باید فریاد برآورد .باید بغض را شکست.باید چون صاعقه سوخت و بر زمین

خورد.

حق با آسمان است.

ببار آسمان که دلم هوای یار کرده است.ببار...ببار.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: